Bir İnsan:Nedime Abla - 28 GÜnlük Meydan Okuma (18)

Evet bugün yaratıcı günümüz, bugün blogun için yeni bir seri başlat. Bu yazı ilki olsun ve elinden geldiğince her ay devam ettirmeye çalışabilirsin mesela..

Sever misiniz bilmem ama ben yine de yazmak istedim,hayatımzıda bizi etkileyen insanlar olur.Bir şekilde hayatımzıdan geçmiş insanlar biz geç fark etsek de bizlere bir şeyler öğretmiş olan insanlar.Bende bu tip insanların sayısı fazladır.Her biri için Bir İnsan başlığı altında ayrı ayrı yazı yazabilirim yazmasına ama ne kadar başarılı olurum bilemiyorum.
Bugün Meydan Okumanın konusu hayatımdan geçen bir insan ile ilgili olsun,bunu bir seri haline getirebilirim ancak sizin değerli düşüncelerinizi de merak ediyorum.
Devamı gelsin diyorsanız,gelir :)
Buyrun dostlarım..

Bir İnsan:Nedime Abla 

Hatırlamaz mıyım hiç seni?
Bembeyaz kireçlenmiş duvarlı bahçeni,gölgesinde oturduğumuz koca ceviz ağacını,rengârenk menekşe kadife sardunya çiçeklerini.
Nasıl da özenle bakıyordun onlara.Her biri öyle neşeliydi ki çiçeklerinin.Saksılarını tek tek her yıl boyar,sararan bir yapracık gördüğünde sohbet esnasında yerinden kalkar onu alırdın.
Komşuların geldiğinde mis gibi kahve kokularını,bahçede bulunan çeşmede sohbet ede ede bulaşık yıkayışını ve o deterjanın kokusunu..
Evini sonra.
Zemini muşamba,divanları çiçekli basma örtülü odalarını.
Nasıl temiz nasıl titiz bir kadındın sen.
Kendine göstermedin evine ve çocuklarına gösterdiğin ilgiyi.
Özel günler dışında ayağından çıkartmadın çiçekli şalvarını.Başında sürekli bir yazma,bakışların fırıl fırıl.
Komşular sabahları genelde kahvelerini senin bahçende içerdi,özellikle de yaz günleri.
Uyuduğum odanın penceresi açık olunca içeriye giren seslerinizi işitiyordum.
Kapalı gözlerimle yanınıza geldiğimi hatırlıyorum,her birinizin yüzünü ifadelerini mimiklerini öyle iyi biliyordum ki,bu benim için asla zor değildi..
Uzun saplı bir süpürgen vardı senin,evinin avlusunu yıkadıktan sonra köpüklü suları sokaktaki kanalizasyon ızgarasına kadar götürürdün.
Ne kadar uzun süren bir işlemdi bu.Çünkü her evden birileri çıkar iki dakika ayak üstü sohbet eder o şekilde yol alırdın.
Üç çocuk büyüttün sen,bir ev idare ettin,komşularına komşuluk ettin.
Sonra bir gün hayata veda ettin.
Mahallemizin Nedime ablası gözlerini bu dünyaya kapatıp gitti dediler.
Sen sadece gözlerini kapatsaydın iyiydi be Nedime abla.
Ama sen gittikten sonra o bahçe soldu,o ceviz ağacı yalnız kaldı,tavukların da vardı ya senin evet tavukların da vardı.
Hiç biri kalmadı artık.
Ne çiçek yetiştiren kaldı ne de muşambalarını silebilecek birileri.
Eşin evlendi biliyor musun?.
Evlenebileceğini asla tahmin edemediğimiz gibi evlendiği kişi de bizi şaşırttı.
Başka bir kadın girdi senin evine.
Emekle sevgiyle yaptığın ne varsa hepsini değiştirdi.Kendi elini sürmedi üstelik tümünü ustalara ücret karşılığında yaptırdı.
Kıt kanaat geçindirdiğin,masraf olmasın diye kendine almaya kıyamadığın ertelediğin onca şeyin vardı senin,kendine değil evin için ayırdığın para ile ödendi herşey.
Gözün gibi baktığın ne varsa hepsi çöpe gitti.
Sürekli aktarılan ve onarılan o çatı vardı ya hani,kış aylarında evinin içine damlayan tavanların.Hepsi değişti.
Pencerelerin ahşaptı senin onlar da değişti.
Kapılar camlar zemin değişti.Muşambalar da çöpe gitti.
O ev değişti,çocukların da o eve bu kadın yüzünden pek gelmez oldu.
Eşinin dini de değişti Nedime abla.İnsanlara bakış açısı da.
Değiştirmeye kıyamadığın ne varsa,hepsi değişti.Ah Nedime abla..
Bu kadar fedakâr olmaya ne gerek vardı?

*aşırı fedakâr kadınlara hediyemdir/hikaye gerçektir.