Bİr İlkbaharı Daha Gördü Gözlerim

An'da kaldığım zaman dilimlerinin sayısı gittikçe azalıyor,daha fazla koşuşturmaca daha fazla dünyalık daha fazla bir şeylere yetişme telaşı..oysa,oysa farklı bir yapım var benim..

Keyifçi,ortamcı,huzur merkezli ya da..bunların hiç birinden eser yok desem nerdeyse yeridir.

Kendimle başbaşa kaldığım an'lar artık daha değerli çünkü sayıları az..yeni evin boyama süresi uzadıkça kendimle daha fazla kaldığımı fark ediyorum..durmadan hayaller kurmadan da duramıyorum..

Pencerelerin önünde raf gibi bir şeyler yapmak lazım,penceremin önünde muhakkak çiçekler olsun istiyorum yönünde küçük ulaşılır hayaller kuruyorum örneğin.

Terası bir bahçeye dönüştürmeliyim diyorum sonra bir filmde görmüştüm ya hani işte ona benzer olabilir,serin akşamlarda kitap okuduğumu hayal ediyorum sonra,sokaktan bisiklet süren saklambaç oynayan çocukların tatlı sesleri eşliğinde.

Arkaplanda tatlı bir müzik mesela bunun gibi..ve kahvem bir yanımda belki kitabım da öyle bilmem.

Güzel olmaz mı terasta yaz akşamlarında veya sabahın çok erken saatlerinde seccadeyi serip namaz kılmak?

Ne kadar tatlı bir hayal değil mi?

Nicedir kitap da okuyamadığım için yükleniyorum kendime..

Bir noktaya odaklanma sorunu yaşıyorum,kafam o kadar dolu ki..yoksa büyütüyor muyum önemsiz şeyleri belirli şeylere mi takılıyor aklım diyorum sonra,yapmasam bunu?

O kadar gereksiz kaygılara neden yer veriyorum ki içimde..

Her biri hiç bir temeli olmayan gerçekleşmeyecek kaygılar ürkütücü senaryolar,iç sesin acımasız saldırısı..sadece ben miyim böyle olan acaba bilemiyorum..

Toparlanacağım belki de veya bambaşka birine dönüşeceğim,zaman geçtikçe daha az önemser oldum bir çok şeyi,belki de tadım eskisi gibi olmadığı için..

Belki de bana hoş gelmeyen bir şehirde sevmediğim bir düzen içinde beni daha çok ifade eden bana daha yakın küçük bir düzen kurmanın zorluğudur böyle hissettiren..

Kaybolsam, yine ben çıkarım kendimi aramaya. Üzülsem kendi ruhumda bulurum teselliyi, kaçıp gitsem yine kendime dönerim. Hayatın bana öğrettiği en mühim ders kendimden başka kimsenin beni bu kadar sevmeyeceği. Hayata küser, kendimle barışırım. Ben sahiden iyi ki varım.

Bu ve buna benzer sözlere ne kadar iyhtiyacım oluyor bazen ve ne kadar çok şikayetçiyim ben aslında bir bilseniz..aslında şikayetçi değil de olması gereken ana parçası eksik hayatımın o yüzden ben böyle,bölük,darmadağın veya umursamaz kimi zaman..

Denize doğru yol aldığım ancak yol kenarında bu güzellikleri görünce hele da vakitlerden sabahın erken saatleri olduğu için renkleri çok çekici geldiği için arabayı kenara çekerek kaybettim yine kendimi doğanın içinde..

O kadar keyifliydi ki durup seyretmek,azıcık üşüyerek ve yavaş yavaş güneşin ısısını daha fazla hissederek sıcaklığın yükseldiğini tatmak..yaşıyordum çünkü,hayattaydım,hafif bir rüzgar dalgalandırıyordu gelincikleri,kalbimdeki tozları da öyle...bir ilkbaharı daha görüyordu gözlerim işte,şükrediyordu her hücrem..

Şükür çoktu,güzellik bol miktarda vardı ama bir yanım nasıl kıvrılmış içine doğru,ucu yanık mektup misali.