Yuvada İlk Gün-Herşey Yerinde Güzeldir(Kindergarten)

Her çiçek doğal ortamında her insan doğduğu ülkesinde güzeldir..
Herşey yerinde güzeldir..

Başka bir yeri yurt etmek zordur,üç yılımı aldı kendimi toparlamak..dünyalar serilse de ayaklarına sevemiyorsun sevsen bile içine sindiremiyorsun hep bir çekingenlik hep bir kendini kasma durumları.
Birisi uyarır ağırına gider birisi tepki gösterir kalbin kırılır,emanet gibisindir..sesin yükselemiyor yükselse bile işitilmiyor veya anında kesiliyor.

Burası sana ait değil senin değildir sen yabancısın diye haykıran durumlar var olur ve sen ne olursan ol ne biliyorsan bil değeri kalmıyor insanların gözünde..

Kızım yuvaya başladığında ilk hafta yanında istediğim kadar kalabileceğimi söylemişlerdi,ne kızım ne ben Almanca bilmiyoruz,aylarca beklediğimiz mektup geldi kızımın okula gideceği ilk gün de geldi..sabah hazırlanıp okula gittik,öğretmen ile kısa bir konuşma yaptık,diyalog çok kısaydı öğretmenin gözünde ışık yok yüzünde alelacele seçtiği bir gülümseme modeli takılıydı.

Sınıfta küçük masalar küçük sandalyeler,kızım nasıl heyecanlı nasıl sevinçli..çocuk dolu bir ortam rengarenk bir ortam pencereler duvar boyu dışarısı görünüyor dışarısı yemyeşil.
Masanın birine oturduk,öğretmen diğer çocuklarla ilgileniyordu sabahın ilk saatleriydi elbette bize öncelik tanıyacak değidli diye düşündüm,oturduk.Öğretmenin kızımı tanıştıracağını diğer çocukları da tanıştıracağını sanmıştım.
Yabancışlık çekmemesi için ortama daha kolay adapte olması için bir şeyler yapacağını düşünmüştüm..hiç birini yapmadı..

Yanımıza geldi oyuncak alıp oynayabileceğini söyledi,kızım çekine çekine masanın üzerinde duran boya kalemlerinden bir kalem boş bir kağıt aldı ve boyamaya başladı,dizlerim titriyor kasılıyorum,minicik küçücük bir sandalye kadar yer kaplıyorum ama varlığımın huzursuzluk verdiğini hissediyorum,fazlalık olduğumu hissediyorum,nerelerden gelmeleri duyar gibi oluyorum.

Öğretmenin iç sesi içsesimle çarpışıyor,iç sesim bile kendini savunamıyor en azından bir açıklama yapamıyor..hanfendi bizimde dilimiz var adetlerimiz var yollarımız yordamılarımız var diyemedi içsesim.
İçsesim bile kabuğuna çekildi,içsesin kabuğu nedir onu da bilmiyorum kızım bişeyler çiziyor benim içim kat kat katlanıyor beynim toplanıyor,büzülüyor,90 derecede yıkanmış ipek şal gibiyim her tarafım kırış kırış oluyor..

Bir kaç saatimiz böyle geçti boyayarak çizerek,diğer çocuklarda da bir tutukluk bir mesafe..öğretmen bizden uzak biz ona yaklaşamıyoruz kızım sonunda anne sen git eve dedi..

Oyun hamuru gördü hamurlarla oynayacağını söyledi,istersen benimle gel dedim gelmek istemedi.
Kalacağım anne,dedi..

Kal kızım dedim..Öptüm kokladım bir daha görmeyecekmişim gibi.
Bütün şefkatimin bütün sevgimin ona güç olarak geçmesini dileyerek öptüm,bütün hücrelerini tek tek sevdiğimi hissettirerek sımsıkı sarıldım ve kalktım.
Ayrı bir masaya oturdu yanına kimse gitmedi yanında kisme yoktu,onlarca çocuk içinde tek başınaydı kisme ona hoşgeldin demedi kızım da kendine oyun bulmuş kalacağını söylüyor bana.
Kendine yer edinmek istercesine bir şekilde üstesinden geleceğim dert etme dercesine..

Öğretmenle yine kısa bir diyalog kurduktan sonra sınıftan çıktım,bacaklarım tutulmuş dizlerim titriyor nerdeyse uyuşmuş.Bahçe kapısından çıkıyorum eski hayatımdan çıkar gibi kapıyı usulca çekiyorum ama içimden tüm kapıları çarpıyorum tekmeliyorum her birini her düzeni her sistemi,içim paramparça.

Dilim var dil değil,yerim var yer değil,gövdem var ama bu sanki insan  gövdesi değil..böyle bir yürekle geçiyorum okulun daracık sokağından okulda kalan kızımı düşünüyorum benden daha olgun davrandığını görüyorum ellerim titriyor yüreğim binbir parça olmuş,dilsizim,renksizim,vatansızım..şeffaf gözyaşları akıtıyorum canım yanıyor ama haykıramıyorum bağıramıyorum dilim yok yağmur başlamış ıslanıyorum.
İçimde kıyametler kopuyor ''benim de dilim var'' diye bağırasım var,tüm ağaçları kökünden sökesim var,göğsümü yarasım içimdeki bu kara dumanı dışarıya atmak için herşeyi göze alasım var ama yapamıyorum çünkü dilim yok Almancam yok konuşamıyorum,..