Çayır

 

İlkbahar geleli,havaların bizi evin soğuk duvarlarından çayırlara olmadı parklara imkanı olmayanları ise en yakın dış alan olan bahçe ve balkonlarımıza ısrarla iter oldu..

Hamdolsun ki çevremde bunların hepsi var,hem çayır hem bayır hem bahçe hem balkon..

Bir yerden bir yerlere giderken gözüme takılan sarı deniz misali kanola tarlalarına yaklaşmayı bile cesaret edemez oldum son iki yıldır..

Almanyadan dönüş sonrası itina ile uzak kalmaya çalıştığım şeylerden biri olur kendileri :)

Oraya ait resimler bile kalbimi incitir kanola tarlasına girmek ne kelime!?..

Ama dün dayanamadım..dün en yakın tarlaya gidip gelinciklere yaklaştım papatyalara fısıldadım..

Kıymetli Cahit Zarifoğlunun şu güzel sözünü de ilettim yumuşak bir sesle..

Gülü sevip dikenine katlanmaya gerek yok, papatya sevin

Şiirlere konu oldunuz sevgili papatyalar hem de yüreği zarafet kalemi şefkat dolu bir adamın elinden,ne kadar şanslı olduğunuzun farkında bile değilsiniz..
Merhaba..

Merhaba papatyalar,merhaba başa tac hastaliğa ilaç,şiirlere mısra,acıya merhem olan papatyalar..

Papatyalar küçük topluluklar halinde rasgele çayırı süslemişlerdi her topluluğun veya bu sarı mahallelerin diyeyim muhakkak gelincikleri de var tam ortasında,sanırsın ki papatyaların kraliçesi gibi endamlı bir şekilde salınır dururlardı sağa sola.

Hafif hafif esen o tatlı yel yumuşacık yapraklarının arasında geçip süzülen güneşin ışınlarıyla birleşiyordu..Çok çok mutlu görünüyordu gelincikler daha da mutluydu papatyalar..

Kanola tarlasının içine adımımı attım,ezmemeye kırmamaya özen gösterdim,benim için hatıraları olan bir bitkiydi ama birilerinin de umudu ve emeğiydi sonuçta..saygı duymak gerekti..

Saygı duydum..

Kanola bitkisine de papatya mahallesine kraliçe gelinciklere de..dokundum usulca başlarına,her bitkisini kokusu farklı kimisi kokusuz ama naif dokusu kokusunun yokluğunu aratmayacak kadar ruha yakın,ilkbahara ancak bu kadar yakışabilirdi bir çiçeğin gövdesi görünüşü ve duruşu..

O kadar huzur verdi ki bana her biri..başını çiğnesen gıkı çıkmayacak olan Allah'ın bu sessiz kulları kimbilir zikirleriyle de nasıl da doldurmuştur çayırları..ilkbahardı onların yatağı belirli bir süreliğine de ömürleri..

Belki hiç bir insanın gözü onlara değmeden bitip boy verip solup gideceklerdi..belki onlara da özel bir ilgi göstermek gerekirdi..varlıkları nasıl da güzelleştiriyordu hayatı oysa değil mi?..

Sonra da dedim ki:'' Hey!..yenilme kendine.

Bak çayır bak toprak bak sende de sağlıklı iki ayak iki göz bir kalp bir ışık bir pınar gibi gönlün nelerle çağlar durur,sevdiklerin bir zamanlar aşılmaz duvar gibi görünen şu anda küçük bir kelebek çırpınışı kadar tebessümle karşıladığın dertlerinle sen sen sen yenilme kendine..

Nefsin hep olumsuz telkinlerde bulunur,sana günah işletmek ister bazen başarır bazen azmine yenilir..akınla siyahınla gülüşünle gözyaşınla tutun şu hayata şu çayırın ortasında çök toprağa yakın dokun ona kork veya korkma ama kabullen..

Bir parçasısın yaşadığın her şeyin,her şey de senin bir parçandı..

Gülümse..