Demir Eksikliği

Demir rezervlerim hızla tükeniyor.
Günlerdir bununla ilgili sinyaller ve güçlü alarmlar veriyor bedenim.
Buna rağmen ben yine kahve yapıp geçtim bilgisayarın başına.
Bugün kaç kahve içtim sahi?
Bir mi iki mi veya üç mü?
Sabah ilk kahvemi geç uyandığımdan dolayı alelacele içmeye çalıştım ikincisi ise apartmanın giriş dairesinde kalan yaşlı bayan ile içtim üçüncüsü akşam yemeğini pişirmeden evvel,demek ki yanımda duran kahvem..dördüncü!
Kahve bedendeki demiri emiyor diye biliyorum..demir hapı almama rağmen hatta günde iki kez almama rağmen bir değişiklik göremiyorum.
En son doktora gidip kan tahlil sonuçlarını konuşurken Almanya'da hiç bir gıdada demir bulunmadığını söylemesi moralimi iyice bozmuştu.
Almanya'da hiç bir yiyecekte demir yoksa ben demiri mecburen ilaç yoluyla almam gerekecek..
Düşündürücü..
Demirim düşünce sürekli bir baş dönmem oluyor,günün yarısı da dışarıda oluyorum.
Çocukları okula götürmek,okuldan almak,market alışverişi,doktor randevuları,çocukları parka götürmek vs gibi işlere hep ben koşuyorum.
Evimin de beşinci katta olmasına ne demeli,asansörsüz üstelik?
Su taşı,market poşetleri taşı kendini taşı okul çantası taşı..
Başım döndü durdu bütün gün.
Hava da karışıktı,darmadağın üstelik.
Sabah hava kapalıydı ama sıcak.Ne giyeceğini de bilemiyor insan,ince mi kalın mı,yazlık mı kışlık mı,ne?
Ne güzel şeyler yapılabilirdi bu havada..bir de güçlü bir yağmur yağdı ki öğle vakti..kalın kalın damlalar dövdü durdu her tarafı..ne güzel fotoğraf çekilirdi o yağmurda.
Gözüm görmedi ama,fotoğraf makinem yanımda olmasına rağmen çıkartıp da bir fotoğraf bile çekemedim.
Hayattan elimi eteğimi çekmiş gibi bir hal sanki.Depresif durumlar.
Bloga yine ara verdim sayılır,inanılmaz güzel şeyler yaşanıyor oysa her gün.
Eve gelip giden çocuklar,kızlarımın arkadaşları oğlumun arkadaşları.
Sohbet etmek,içindekilerini birine göstermek için can atan ergenler,gözler nasıl fırıl fırıl dönüyor.
Bir hedefi bulmuş,ok ile yayı hazırda bulundurduğu için bir an evvel hamle yapmak için diz üstünde durma halindeler..
Anlatırken gördüğüm heyecan,birbiriyle yarışır gibi el kol hareketleriyle durdurmalar,daha ilgincini ben yaşadım daha iyisini ben biliyorum hemen anlatayım der gibi öne atılmalar..
Hayat nasıl da dolduruyor ergenleri..
Onlara baktıkça ergenlik yıllarıma giderek iki nefeslenip kendimi onların yerine koymaya çalışıyorum.
Benden akıl ister gibi davranmalarına rağmen,hayatın gizemini çözmüşcesine önerilerde de bulunmaktan uzak kalmıyorlar..
Her gün bu tür yazılar yazabilirim şuraya,günlük hayat yazıları gerçek yazılar yani.
O kadar çok malzemem var ki..ama yazılamıyor herşey..ne kafamdakileri ne içimdekileri dökemiyorum kelimelere.
İnsanlar ne der ne düşünür düşüncesi ve korkusu sonra.Kıskananı,farklı yorumlayanı hatta hased edeni var sonra.Kul hakkı olur yazma,mahremi dışa vurmak olur gösterme,şımarık zannederler anlatma yapma etme dur yazma derken yazamıyorum.
İnce eleyip sık dokumacalar kısaca..
Defalarca boş sayfanın karşısına geçip yine boş bir şekilde kalktığımı bilirim.
Yazmak yazmak,yazmak istiyorum.İçimden akıp gidenleri,akamayıp ota yaprağa takılanları,ders olanları,ibret olanları hep yazmak isterim..
Ama içindekileri dışa aktarmak her zaman kolay değildir işte,bir de bu baş dönmesi bu demir eksikliği yok mu..anne yadigârı..
Nasıl seviyorum kelimeleri,ifadeleri nasıl seviyorum..yıllar evvel yazdıklarımı bazen elime alıp okuduğumda bile bambaşka bir ben görüyorum,kalbin binbir hali,binbir sesi ile tekrar tanışıyorum sanki..o satırları o zaman belki acı belki keder ile yazan genç kadına nasıl hasret kaldığımı anlıyorum.
Acılarımız ve dertlerimiz güzeldi çünkü,bakmayın şimdi onları örtbaz etme uzmanı oluşumuza.
Eskiden güzeldik biz,gerçekten güzeldik.
Elimizdekilerle değil kalbimizdekilerle yol almaya çalışıyorduk ve hayat da zorluklarına rağmen daha lezzetli olurdu.Neden biliyor musun,çünkü insanlar eskiden hatta on yıl evvelinde bu Facebookm,Instagram illetileri olmadığı dönemlerde insanlar yaşıyordu acılarını anlatıyordu acılarını.
Şimdi çekiniyor yazmaya ve anlatmaya..
Ay,olur mu öyle şey?
Acı çekmek popüler değil!..
Böyle bir hal ve anlayış var artık..
İnsan diyorum,insan!..acın yoksa,Rabbine seni yaklaştıracak bir dikenin bir kederin yoksa ne işe yarar nimet ne işe yarar şükür sana ne fayda verir gönül..