Dünya Koş Diyor

Büyük miktarda farkındalıklar biriktirdim son iki aydır.
Demini aldı bir çok şey bir başka ifadeyle.
İfade etmek bile gereksiz bir eylemmiş gibi görünüyor artık gözüme.
Dünyayı seyrediyorum.
İnsanları seyrediyorum.
Kendimi de onları da anlamak için çaba sarf ediyorum.
Gerçeklikten uzaklaşanların sayısı çoğaldı,ayak uydurmak zordur.
Hayat öyle hızlı bir şekilde hal ve renk değiştiriyor ki ben kendimle başbaşa kalsam bile kendime yaklaşamıyor,yakınlaşamıyorum kalbimle.
Belki yoğunluktandır derim bazen.
Yoğunluktandır bunca telaş bunca kayıp.
İnsan koşarken cebinden veya kalbinden düşürebilir ya bazı şeyleri,işte buna benzer bir şeydir yaşadığım.
Bazı şeyler kalbimden düştü bazı şeyler cebimden.
Her ikisi de emekti nihayetinde,kimisi az kimisi çok acıttı canımı ama yoğunluk acının ağırlığını da hafifletiyor artık.
Dünya koşturuyor insanı.
Ruhun yürüyüşe çıkmak istediğin zamanlarda bile koşmaya zorluyor seni.
Yokluyorsun biraz kendini.Bu koşmak neden bu telaş niye diyorsun ama nafile..hep bir şeyler çekiştiriyor seni.
Eline bir fincan çay alıp da temiz havayı soluyarak gökyüzüne bakamaz olduk.
Gökyüzünden bile mahrum bırakılıyoruz işte,göremiyoruz.
Bu sürat bu hız..ruhumu zayıflatıyor..nedir peşinde koşturduğum şey?..
Ne içindir bunca yorgunluk bunca çaba..
Sözlerim anlaşılır olmayabilir.
Çare yok okuyan bağışlayacaktır beni ya da sayfayı kapatıp gidecektir.
Hız yoksa,kâr yoksa insan bir yerde durmak istemiyor artık,görüyorum..
Aşırı derecede hızlandı bedenimiz,kalbimizi kaplara ve kılıflara sığdırmak için paralıyoruz kendimizi..
Bize yakışmayan veya içine sığmadığımız bir elbise gibi oldu hayat.
İstemiyorum bunu..
Daha latif daha sakin kaynaklar istiyorum..
Sözü olan,manâsı olan kelimeler istiyorum..
İnsan istiyorum.
Beni fırsat olarak imkân olarak görmeyen insanlar istiyorum.
İnsanlığından ve canından ve ruhunun renginden insanlığıma canıma ve renklerime renk katacak insanlar.
Maneviyatı olan insanlar isityorum,ruhumun bir ucunu çekinmeden sorgulamadan maneviyatına batırabileceğim bir insan istiyorum..namazımı daha da çok önemsemeye çalışıyorum bu yüzden,namaza sarıl Kur'an'a sarıl sünnete sarıl diye telkin ediyorum kendimi..ama kimi zaman ona da hak ettiği ilgiyi bu koşuşturma bu hız yüzünden gösteremiyorum..
Görüyorsundur,mevsimlerden sonbahardır..doğa ihtişamlı rengârenk ve dingin..
Çıkıp saatlerce ayak parmaklarım donana kadar yürümek istiyorum..tanıdık ağaçların yanından geçerken ne kadar değiştiğinin farkına vararak hayranlık duymak istiyorum..özellikle okulun dışında olan dalları yerdeki çimlere kadar ulaşmış söğüt ağacını..
Gökyüzüne karşı da mahçup hissediyorum kendimi son zamanlarda,gece ile gündüz dışındaki değişiklikleri izleyemez oldum..
Akşam yemeğini hazırlamak için balkona çıkışım ne kadar sürüyorsa o kadar bakabiliyorum gökyüzüne.
Bir sofra bezinde biriken ekmek kırıntılarını silkeleyecek kadar..
Darmadağın cümlelerim.
Biliyorum..
İkinci kahvem de bitti.
Dışarıya çıkacağım şimdi.
Ağaç çiçek çalı çırpı hangisi değiştiyse fotoğrafını çekeceğim..
Yapay olmadıkları için şükredeceğim,doğaya karşı gelmedikleri için şükredeceğim..
Böyle bir şey olabilirdi çünkü,olabilirdi.
Doğa da insanlar ve kalbimiz gibi isyan edebilirdi.
Yemyeşil kalabilirdi ağaçlar,çiçekler durmadan açabilirdi kış boyunca.
Hava yavaş yavaş serinlemek yerine gitgide ısınabilirdi.
Dolaplarda kalabilirdi onca kazak onca yorgan.Çoraplara gerek kalmayabilirdi..
Allah..
Allah'ım..
Özümüz ve ruhumuzdan uzaklaştırma ya Rabbi..
Ya Rabbel Âlemin..doğamızdan uzaklaştırma bizi..küçük veya büyük insanlığımızı ve bir ruhumuzun olduğunu bize hatırlatan ne varsa onları elimizden alma..
Bizi kendimizden ve kalbimizden uzak yaşatma böyle bir gurbetin tadını bize tattırma ya Rabbi..


..yalnız mıyım? yoksa böyle hisseden böyle düşünen başka birileri de var mıdır bilemiyorum.
Bilsem su serpilecek canıma.