All I Need Is A Bahçe

Evet,all i need is a bahçe yani garden yani ihtiyacım olan tek şey bir bahçe :)
Ne demiş adını ilk kez duyduğum ama meşhur olduğunu tahmin ettiğim François Rabelais?
Bahçelerinde lahana ekenler bizden üç veya dört kat mutludurlar.

Bazen bu sebepten dolayı mutsuzluk hissediyorum evet,lahana ekemediğim için,bahçem olup da bir şeyler yetiştiremediğim için.
Toprağa karşı olan şefkatimi dışarıya yansıtamadığım toprağa yalın ayak basarak vucüdumdaki negatif enerjiyi bir türlü boşaltamadığım için.
Zaman zaman geriliyor ve sebebini bilemeyebiliyorsun tabi ki,haliyle.
Dünya ne ara böyle bir yer oldu yahu?..insanlar eskiden ama bayağı bir eskiden epey zenginlermiş de farkında değillermiş kanımca çünkü neden ki diyeceksin bildiğim herkes eskiden oldukça fakirdi kıırılanlar vardı fakirlikten evet sana derim ki haklısın ama fakirlik de tartışılır bir tanımdır artık günümüzde.
Yani zenginlik mesela zenginlik nedir sence evvela bunu ele almak lazım.
Zenginlik iyi bir eve içinde ihtiyacın olabilecek herşey iyi model bir araba çocuklarının sürekli iyi şeyler giymesi iyi yerlere gitmesi vs gibi şeyler midir?.
Yoksa zenginlik her yaz güzel bir tatil yapma imkânı mıdır bu veya buna benzeri şeyler midir nedir?
Günümüzde yukarıda yazdıklarımın çoğunu insanlar rahatlıkla yapabiliyor,gerek borç yaparak gerek başka şeylerden kısarak ama yapabiliyorlr bütün bunları.
Aslolan insanın neye gerçekten ihtiyaç duyduğudur,yaz tatilleri mesela evet şahanedir deniz kum dağ kamp veya lüks bir otel,ama bu bir insanı ne kadar bir süre idare edebilir ve miktar olarak bir yıl boyunca ona kâfi gelebilir mi diye de sormak istiyorum,kendime tabii ki çünkü şu anda ben ve geçen hafta alınmış kurutulmaya bırakılmış güllerim dışında kimse yok.
Ne kadar bir süre idare edebilir ki bizi senede bir yapılan yaz tatili veya küçük kaçışlar/kaçamaklar?.
Hiç..

Tatile gidersin,sayılı günler bir güzel akıp gider güzel oldukları için de çabuk biter dönersin çöplüğüne işine gücüne veya her neyse.
Ama bir bahçen olsa böyle mi olacaktı,hayır böyle olmayacaktı.
İnsanın ruhunda var bu toprağa yakın olma ihtiyacı,engellenemez.
Başka bir yol ile de tatmin edilemez su gibi hava gibi.
Bir insana sen her gün belirli miktarda oksijen verirsen o insan nasıl bir hayat yaşar sence veya su,suyu da belirli oranda verirsen o insan ne kadar kendisi ne kadar sağlıklı ne kadar insan olabilir?
Çok fazla soru ve hepsini etraflıca düşünmeye kalksa içinden çıkamayabilir insan o yüzden hemen topralıyorum konuyu.
Konumuz bahçe ve insanın toprağa yakın olma ihtiyacı.
İnsanlar eskiden dahazenginlerdi demiştim ya hani,öyleymiş meğer.
Belki kiracıydı belki köylüydü şehrin ne tuğlasını ne caddesini görmüştü gözleri ama muhakkak toprağa yakın bir hayatı vardı.
Mutlaka işlemesi gereken bir toprak parçası vardı elinde.Gerek ırgat olarak gerek sahibi olarak.O toprağa yakın olma durumu hep vardı.
Ve evet toprağa yakın olmanın faydalarından da istifade ediyordu böylece.
Üreterek veya üretmeye mecbur kalındıkça insan en temel ve artık günümüzde asla ama asla bahsedilmeyen ihtiyacını karşılayarak bir yaşam sürüyordu.
Şimdi biz kibar şehir çocukları bir bahçeye girsek veya çıplak ayak ile toprağa basacak olsak aman ayağımıza bir diken belki de bir cam parçası batacak diye paniğe kapılıyor etekleri paçaları sıvazlayıp oradan uzaklaşıyoruz(denizin kumsalı hariç :)
Var işte.
Toprağa ihtiyacımız var,enerjimizi ona vermeye ihtiyacımız var,belimizi büküp minicik tohumların fidana dönüşünü yavaş yavaş boy attığını izlemeye ihtiyacımız var..
Benim de var senin de var ama gel gör ki ne toprak için çalışıyoruz ne de minik bir tohum ekme derdimiz var.

Neymiş şu çocukluğum..yine bir hatırasına gidiyor aklım ve istemsiz bir şekilde bu gün ile o günleri kıyaslıyorum elimde olmadan.

her evin bir bahçesi olabilir mi can?..vardı işte o zamanlar herkesin bir parça toprağı büyük veya küçük bahçesi.

Benim çocukluğum bahçelerde ve tarlalarda geçti diye şu anda kendimi büyük bir hazine sahibi gibi hissettim.

Gördün sen bunları..

Yağmurlu bir günde annemin salata hazırladığı bir anda beni bahçeye maydanoz veya marul koparmak için göndermesi nasıl bir güzellikmiş Allah'ım..

O çamurlu toprağa bata çıka bahçeye gider bir yandan söylenirdim bir yandan da yağmur damlalarının ıslatmış olduğu yemyeşil marul yapraklarını koparırken elime değen o lezzetli ıslaklığın tadını çıkarıyordum.

Toprak kokuyordu buram buram!.

Başımı kaldıramayacak kadar bitkiye sahip olan bu bahçe gökyüzüne kadar uzanıyordu sanki çömeldiğim yerde yukarıya baktığımda.

Şimdilerde hangimiz çocuğunun anılarına böyle bir görüntü kazıyabilir hangimiz çocuklarımıza böyle bir anıyı kazandırabiliriz?
Varsa yoksa bu dünya,bu toprağın üzerindekiler veya topraktan çıkanlaradır ilgimiz.
Aslında hem daha romantik hem daha sevgi dolu yazmaktı niyetim ama aldı başını gitti bu yazı böyle kalmak zorunda artık çünkü bu satırlarım doğal ve akıcı bir ruh hali içinde yazıldı.

Ayaklarıma bulaşan çamurlar kadar,göklerden fakir olduklarını sanan zenginlerin bahçesine tarlalarına düşen yağmur damlaları kadar doğal.

İçimizdeki yabani otların kır çiçeklerine dönüşmesi ve toprağa yakınlığımız öldüğümüz anda olmaması dileğiyle..

Düşünceleriniz?